Als je aan mij vraagt: wat is jouw favoriete keuken, met stip op één? Dan hoef ik geen seconde na te denken. De Marokkaanse keuken. Vol smaak, liefde en rituelen. Geen poespas, geen liflafjes. Gewoon eten zoals eten bedoeld is: warm, kruidig, hartelijk en overvloedig.
Afgelopen april waren we in Marokko, bij familie. En als er iets is dat ik opnieuw heb geleerd, dan is het dit: eten is een vorm van liefde. Een diepe, onvoorwaardelijke vorm van zorgen voor elkaar. En dat proef je. Elke keer weer.
Couscous op vrijdag: traditie met een ziel
Op vrijdag eten Marokkaanse families traditioneel couscous. En niet zomaar een bordje uit een pakje, maar een schaal. Een enorme schaal. Met langzaam gestoomde griesmeel, gestoofde groenten, zacht vlees, kikkererwten, saffraan, kaneel, ras el hanout. Alles vers, alles homemade.
Je eet het samen, uit één schaal. Met je handen. Nou ja, met je rechterhand. Want dat hoort zo. Je hebt letterlijk jouw stukje – het deel recht voor je. Het is onbeleefd om ineens aan de overkant van de schaal een lekker stukje vlees weg te graaien. Je blijft in jouw zone.
Voor onze kinderen was dat even oefenen. Vooral onze oudste, die gewend is met links te eten. Dus we hebben vooraf wat hand-oefeningen gedaan aan tafel – best hilarisch, maar het werkte.
Vier maaltijden per dag (en allemaal overheerlijk)
Wat me opnieuw verbaasde – en ook een beetje uitdaagde – was het tempo waarin je eet in Marokko. Of eigenlijk: de hoeveelheid momenten waarop.
- Ontbijt is vaak rijker dan wij gewend zijn. Croissantjes, msemen (soort pannenkoek), chocoladecake, crêpes. Zoet, zacht en… suiker. Véél suiker.
- Lunch is warm. Een tajine of couscous, altijd met vers brood.
- Rond vijf uur is er vaak weer een grote snack. Wij gingen een keer voor McDonald’s. Niet per se traditioneel, maar wel onderdeel van het ritme.
- En dan… rond tien uur ’s avonds? Hup, weer een volledige maaltijd. Meestal iets wat net uit de oven komt of vers van het fornuis. En geloof me: je kunt het bijna niet laten staan.
Couscous Marokko: smaak met betekenis
Er zit een verschil tussen couscous die je in een toeristisch restaurant krijgt, en couscous die je bij een Marokkaanse moeder aan tafel eet. Of bij een oma. Of bij een nicht die kookt zoals ze het heeft geleerd van haar moeder.
Daar zit ziel in. Tijd. Geduld. Het is niet alleen eten, het is herinnering. En verbinding.
En ja, ik weet het. Het is misschien niet voor iedereen weggelegd om bij familie aan tafel te schuiven. Maar als je in Marokko bent: probeer ergens te eten waar het écht is. Geen dertien-in-een-dozijn-menukaart, maar een plek waar gekookt wordt zoals thuis.
👉 Bekijk hier de beste food tours en kookworkshops in Marokko
👉 Wil je couscous zoals locals het maken? Deze plekken moet je kennen
Wat ik je wil meegeven
Eten in Marokko is geen activiteit. Het is een ervaring. En couscous? Dat is de ziel van die ervaring. Vol traditie, liefde, smaak en regels. En met een beetje geluk, ook met een stukje chococake als ontbijt.
➡️ Lees hier meer over eten in Marrakech en de Marokkaanse keuken
